PIPINUS

PIPINUS

Galliae Rex, Carolinurum Auctor, Caroli M. pater, Franciae regnum virtute adeptus, cum ex regio genere natus non esset, ob ignaviam scil. eius, qui tum regnabat. Hic Leoni insidens olim depingebatur, atque sculpebatur, ut in fronte Ecclesiae Parisiacae ccrnitur, eo quôd in curte Ferrariensis coenobii Leonem occiderat, Monachus Sancti Gall. l. 2. rerum Caroli Magni, c. 23. Sic in palatio, antequam conflagraret, factum e lapide Caroli Magni patrem pueri videre meminimus, inquit Hadr. Vales. in Ferrariae. Conditor fuit secundae familiae Regum Francorum (quae tamen non ab eo, sed a filio eius Carolo M. denominata, Carolovingorum seu Carolinorum accepit nomen) praecipuumque Pontificiae potestatis iecit fundamentum. Ravennensi Exarchatu Pontificiae sedi donatô, cuius rei testis est marmorea Romae tabula hodieque conspicua: PIPINUS. PIUS. PRIMUS. AMPLIFICANDAE. ECCLESIAE. VIAM. APERUIT. ET. EXARCHATUM. RAVENNAE. CUM. AMPLISSIMIS. etc. Cetera enim delata. Quae donatio postmodum a Carolo M. non modo confirmata, sed amplis etiam Regni Longobardici accessionibus adaucta est, sic tamen ut iura Maiestatis ac potestatem eligendi Pontificis sibi reservaret, quibus rebus, inquit Bodinus, non modo libenter Pontifex annuit, sed etiam ut Pipinus Imperatorem se appellaret, pene persuasit. Interea certum, liberalitatem hanc Pipini Carolique Imperio Romano quod in Occidente feliciter iterum emerserat, maximopere fuisse damnosam, quippe quae ansam Romanae Ecclesiae Episcopis dedit, non solum supremum terrarum suarum ius obtinendi, sed ad universi etiam Orbis dominium aspirandi. Vide Fellerum, Not. ad Georg. Hornium, Orb. Imp. et supra voce Pepinus.